اگرچه این احتمال هست که وی بتواند متحدانش را به یاری کشورهای حاشه خلیج فارس درباره مسایل منطقه ای متحد کند اما این اتحاد هرگز ضربه ای اساسی به روند تغییر تحریم ها نخواهد زد.چرا که اصولا نه دنیا و نه خاورمیانه تاب تنش های تازه ندارند و هر تنشی حال جهان را خرابتر از حال کنونی خواهد کرد.اگرچه این چندان برای ترامپ و آمریکاییان قابل لمس نیست.آمریکا در آن سوی دنیا در قاره ای دور دست قرار دارد و اصولا تحولات و بحران های خانمان سوز اروپا همچون تحمل پذیرش سیل پناهندگان و تجمع آنان در مرزها تهدیدش نمی کند.همچنانکه کسی با قایق ، لنج و شنا خود را به آمریکا نمی رساند آنگونه که هرساله سیل پناهندگان آسیایی و آفریقا یی خود را به مرزهای اروپا می رسانند.بنابراین تصمیمات آمریکا همچون انسان سیری است که خبر از حال گرسنه ندارد.

اروپا تازه توانسته اندکی بحران مهاجران را سامان دهد. در حالیکه همچنان از روند پناهندگان کاسته نشده است. در عین حال میزان آسیب های اروپا از حملات داعش با آمریکا قابل مقایسه نیست.اروپا بواسطه داشتن مرز خاکی مشترک بیش از آمریکا در معرض تهدیدات تروریستی ناشی از بحران‌ها شامل جنگ و نا امنی است.

از اینرو هر عاملی که به کاهش تنش‌ها هرچند موقت بینجامد مورد حمایت اروپاست در حالیکه ترامپ می تواند از آن چندان راضی نباشد. بنابر این بنظر می رسد رییس جمهور در این دوره کمترین میزان وقت را لزوما می تواند برای برجام هزینه کند و بیشتر درپی دستیابی به پیشرفت هایی در زمینه مسایل اقتصادی باشد.

ظریف مثال ظریفی در اینباره داشت که می‌گفت«برجام گچ را از پای ما باز کرد حالا باید تمرین راه رفتن کنیم».این بهترین تمثیل برای شرایط امروز کشور است. برجام گچ را گشوده است و باید تمرین کنیم چگونه می توانیم از آن برای مردم بیشترین و بهترین بهره ها را ببریم.نه نقد برجام و نه مدح برجام دیگر حاصلی ندارد.دو طرف باید نفع مردم را در آن بسنجند و بهترین راه را برای پیمودن با پای بدون گچ در زمینه مسایل اقتصادی بیابند.

لینک این خبر در: