گمانم بر آن است که باید در نقد منصف بود.اصلاح طلبان در این دروه شاید کمی از دایره نقد واقع بینانه به کابینه روحانی خارج شدند.فراموش نکرده ایم که یکی از نقدهای اساسی به رییس دولتهای نهم و دهم تغییرات مدیریتی بویژه در کابینه بود.در واقع در آن زمان همه متعقد بودند پیشرفت و توسعه در یک بخش ، زمانی به بهترین وجه حاصل می شود که در مدیریت ها ثبات وجود داشته باشد.و این یکی از اصول ثابت شده مدیریت است. گردش نخبگان به این معنا نیست که دایما مدیران انتخاب شده جای خود را به دیگران بدهند بلکه به این معنا است سیستم باید دارای یک انتخاب باز و گسترده در انتخاب مدیران نخبه باشد اما پس از آنکه وقت و انرژی فراوان برای انتخاب یک مدیر صرف شد باید به وی زمان داد تا برنامه های خود را پیش ببرد.از این لحاظ بنظر می رسد برنامه روحانی برای ایجاد کمترین تغییرات در وزرا کابینه و اعتماد به اغلب آنها برای یک دوره دیگر مشی درستی بوده است.

نکته قابل اعتنا در این دوره از فعالیت های دولت این است که روحانی باید دستاورد های گذشته را فراموش و بجای طرح مجدد این دستاوردها بفکر تغییر مسیر بازی باشد.ظریف وزیر امورخارجه چندی پیش سخن درستی مطرح کرد.وآن این بود که «برجام فقط پای ایران را از گچ باز کرد». حال که این اعتقاد وجود دارد، تکیه بیش از اندازه بر برجام زین پس بیهوده می نماید. باید از این پس با این پای تازه از گچ باز شده راه رفت و حرکت کرد و آنقدر با آن تحرک کرد تا به مرحله دویدن برسد.شاید از همین رو وزارت امور خارجه بفکر تشکیل معاونت اقتصادی افتاده است.چراکه ظریف خود بهتر از بقیه دریافته است که دیگر وقت تکیه بر برجام نیست وقت بالا رفتن از آن برای میوه چینی است.اگر تمام اعضای کابینه برای حل مشکلات اقتصادی کشور بجای تکیه به دستاوردهای پیشین بویژه برجام شروع به حرکت کنند شاید به مرحله ای برسیم که درپایان چهار سال دوم دولت تازه آماده دویدن شده باشد.

لینک این خبر در:

روزنامه همبستگی